یک خیابان حرف

پیشگفتار

خیابان جایی برای ترنم صدای عاشقانه ، جایی برای قدم زدن دلتنگی ها و جایی برای گذر ، ماندن و اندیشیدن است. خیابان فرصتی برای پخته شدن و آزموده تر شدن انسانهاست . سرزندگی و شور و شعف شهر در خیابان های پر رفت و آمد انسان ها ، ترافیک خودروها ، قطارها ، بازی های کودکان و … متبلور می شود . خیابان ها هر لحظه و آنی با خود عشق ، امید ، غم و اندوه … را حمل می کنند و در گذری از گذشته حال را به آینده پیوند می دهند و گذشته را در قاب دوربین به صورت ایستای متحرک ثبت می کنند .

خیابان پر از موضوعات تازه و بکر است . رویداهای مهم انسانی در خیابان رخ می دهد . از داد و ستد تا تظاهرات از شوق قدم ها و بخار نفس های عابران پیاده تا بوق های ممتد خودروها و … خیابان فرصتی است که با دریایی از اتفاقات ریز و درشت روبرو شوید . ثبت این تجربه ها ، شادی ها ، غم و غصه ها ، همه و همه نه تنها در عکاسی بلکه باعث رشد و ترقی ما در زندگی می شود .

از دیدگاه من عکاسی خیابانی اسم عامی است که حد و مرز نمی شناسد و معنای گسترده تری دارد . تعریف مشخصی ندارد . اما وقتی آن را می بینیم ناخود آگاهمان آن را می شناسد . عکاسی خیابانی امکانی برای برقراری ارتباط با دنیای بیرون است . ثبت لحظات ناب و تکرار نشدنی که در کسری از ثانیه در جلو چشمانمان قدم می زنند انگار که هیچ وقت نبوده اند و دیگر هیچ وقت تکرار نخواهند شد .

به نظرم عکاسی خیابانی رسیدن از دید ذهنی به دید بصری است . برای رسیدن به این هدف و در کنترل نبودن لحظات، فرصت مغتنمی است که از این طریق دنیای گذران پیرامون خود را با دقت نظر بیشتری ببینیم و ذهنیت های خودمان را وارد عکس کنیم و در مقام یک شخص و چشم انسان عکس هایی تولید کنیم که زاییده ذهن خودمان هستند.

عکس در واقع این خصیصه را در درون خود دارد که در گذر زمان با ارزش تر شده  و تبدیل به کالایی آگاهی بخش می شود . عکاسی خیابانی در ارتباط مستقیم با زندگی انسان ها یکی از ژانرهای عکاسی مستند است . ثبت لحظات بی شمار هر روزه انسانی به صورت تصادفی و آنی .