زندگی بافتن یک قالی است

سر آغاز سخن

آدمـی از آغـاز زندگـی جمعـی به صـورت خانوادگی یـا هر اجتماع دیگر، کوشـید تا احسـاس
و ادراک خویـش را بـه دیگـری برسـاند. برای این کار، از زبان بهره گرفت. زبان بشـری، به شـیوه
هـا و شـکل هـای گوناگـون درآمـد که به صـورت تصویـر های نقاشـی، خـط و کلام جلوهگر
شد.
گاه نیز از تندیس و سنگ تراشی سود برد تا هرآنچه را در ذهن داشت به ذهن های دیگر منتقل سازد.
بـا گذشـت قرن ها، انسـان توانسـت با آمیختـه ای از امکانـات زبانی و هنری بـه صورت های
تـازه ای دسـت یابـد. اختـراع دوربین عکاسـی و سـپس دوربین فیلمبـرداری، زمینه هـای نوین
و نابـی بـرای بیان احسـاس، عاطفه، هیجـان و ادراک فردی و جمعی در دسـترس انسـان نهاد.
شـعر، زبـان تصویـری کلامی اسـت کـه می خواهـد نادیدنی ها و غیر محسـوس هـا را دیدنی
و قابل احسـاس سازد.
در زمان ما، همراهی عکس و شعر، همچون ابزار هنری مناسبی در دست بشر صنعتی، می کوشد
تا نقد حال دل و جان مردمانی باشـد که هنوز در سـودای عشـق، مهر و معرفتی عاشـقانه است.
در این مجموعه، هر تصویر، شـعری شـعورمند و هر شـعر، تصویری اندیشـمندانه از بیان یک
تجربـه ی هنرمنـدی اسـت که می خواهـد بودنی بدیع و بـی مانند را در معرض چشـم بیننده
بگـذارد. ایـن هـم گونـه ای واگویه از «وقت خوش» اسـت. شـکار لحظه ای نـاب و ثبت آن در
قـاب تفسـیر و تصویـر. راز هنـر، در نگهداری « زمـان « و تبدیل آن به « جاودانگی » اسـت.
احمد عزتی پرور